einndelijk naar vietnam

Na maanden van voorbereidingen voor visums, vaccinaties en bus- en treintickets is het dan eindelijk zover. Etienne en ik zijn vertrokken naar Vietnam. Door Etienne zijn ouders zijn we afgezet op Dusseldorf waar onze reis is begonnen. Met een airbus a83 zijn we vertrokken naar Dubai. Dit super de luxe vliegtuig is voorzien van twee verdiepingen, een lading gratis drank en een tablet vol series, films en spelletjes. Ondanks de vele turbulentie is de reis goed verlopen. op Dubai hadden we ruim de tijd en hebben we twee uur rondgedwaald over de vliegveld en ons verwonderd over de grote hoeveelheid (luxe) winkels, meters hoge watervallen en treinen die je vervoeren tussen verschillende gates. het vliegveld is al een stad opzich. daarna mochten we door in een kleiner vliegtuig, de boing 747. Deze heeft ons naar Ho Chi Minh (Saigon) gebracht. wederom veel turbulentie maar geen vertraging. Op Saigon was de visum controle, super spannend maar we mochten het land in! dus snel de eerste de beste taxi ingesprongen, op naar het hotel! onderweg wordt je overrompeld door de verkeersdrukte... overal scooters en auto's die rakelings langs elkaar racen. Dit lees je natuurlijk wel in iedere boek over Vietnam maar als je er zelf tussen rijd is het toch anders. we reden in het donker en overal waar je kijkt glijden felle lichten van koplampen langs de taxi. vlak voor het hotel hoor ik opeens twee meiden gillen. ik hoorde de taxi chauffeur geeft geen kik en ik zie Etienne geschrokken omkijken. ik hoorde wel wat maar in zo'n drukke stad wordt je overspoeld met geluiden. ik kijk naar de meiden die onze taxi blijven nakijken.. meneer de taxi chauffeur heeft net voor het oog van die twee meiden een puppie doodgereden. de eigenaar van het diertje rent de weg op begint met zijn armen te zwaaien terwijl onze taxi weer opgaat in de menigte van het verkeer. Een straat verder stopt de chauffeur, stapt uit of er niks aan de hand is en helpt mij met het omdoen van mijn backpack. ondertussen legt hij Etienne uit waar we heen moeten lopen en geef in wat Vietnamees geld.. verbijsterd lopen Etienne en ik in de richting waar de man naar toe wees. ergens een klein steegje in zei die... dus ik als held op sokken in het donker in het buitenland een klein smerig steegje in. een man met een knuppel loopt in tegemoet dus ik duik tegen Etienne aan en denk: geen oog contact maken. geen oogcontact maken. de man begroet ons vriendelijk zwaait met zijn knuppel en loopt ons voorbij. voor we nog meer rare mensen tegen komen gaan we ons hotel in. heerlijk, airco water en een vriendelijke meneer die gelijk overal plattegronden vandaan tovert en kringetjes, kruisjes en tijden op de kaart begint te kliederen. onze planning van morgen worden in 2 minuten gemaakt ;)
nu de verloren uren van het vliegen inhalen op onze heerlijke houten plank want hier doorgaat als bed.
morgen Saigon verkennen!